Nederland – polderland! Als een buitenlandse gast me vraagt; ‘waar is jullie natuur?’, dan pak ik de tandem en rijd ik mijn gast rond in Midden-Delfland. Langs de pittoreske dorpjes Ketel en Schipluiden, voorbij oude boerenhoeven, weilanden met wit, zwart en rood bont, tjilpende tuureluurs en kieviten, langs smalle sloten en over hoge dijken. Dat uitgestrekte zicht, die eindeloze wolkenpartijen, waarmee de Nederlandse schilders in de Gouden Eeuw zich zo goed konden onderscheiden en lof zaaiden. Dit schrijvende doet mij realiseren dat dit wijdse beeld wellicht een beetje vastgeroest is. Komt er niet aan alles een einde?
Ik heb het niet over de urbanisatie, nee, mijn fantasie werd geprikkeld door een artikel in De Pers.
Al zoevende voorbij Driebergen las ik in de trein een stuk over bergen in de polders:
De Nederlandse berg is in aanbouw. Wat een heerlijke gedachten exercitie. Ik weet niet of het een megalomaan project is, maar ik kan me prima vinden in de beschreven voordelen van skiën, deltavliegen en mountainbiken. En mocht onze zeespiegel nu veel sneller stijgen dan verwacht, dan hebben wij geen Ark van Noah nodig, want de berg is al inzicht. Beginnen niet alle goede ideeën met het basisidee; als Mozes niet naar de berg komt, dan komt de berg wel naar Mozes...
Dit onderwerp zorgt ongetwijfeld voor een kostelijk dynamische discussie op de werkvloer. Ik ben nu al benieuwd naar de reacties van de experts op het gebied van zandsuppletie, (water)veiligheid en integrale gebiedsontwikkeling. Is dit niet de ‘meerlaagse veiligheid benadering’ ten top? Hoeveel directe tegenwerpingen zullen er wel niet geopperd worden; nee, dat kan niet, is te duur, brengt teveel risico met zich mee, Nederland is er te klein voor, het is niet logisch, het is niet reeël. Ofwel de klassieke dooddoeners van innovatie. (dit is een onderwerp voor een blog over de scheidslijn tussen haalbaarheid en idealistische utopieën; waar trek je de lijn?)
Volgens mij is het juist een teken van potentieel succes. Geef het idee een echte kans. Ik draag dit initatief dan ook een warm hart toe en help de gedachte graag verspreiden. Wie weet neem ik het nog eens op in een scenario.
Opvallend dat mensen uit de Randstad (lees: Rotterdam) het stukje landschapscultuur tussen Delft en Rotterdam als natuur beschouwen. Maar ja, Nederland houdt tenslotte ten oosten van Utrecht op. =)
BeantwoordenVerwijderenMeer serieus, je opmerking over de klassieke dooddoeners van innovatie. Dit verwijt hoor ik binnen een innovatieafdeling maar al te vaak. Je zou bijna bang worden om opmerkingen over de haalbaarheid van een idee te maken. Straks word je nog eens beticht van het neerslaan van innovatie.
Ik laat me niet bang maken en zeg gewoon waar het op staat: die berg is een megalomaan project. En daarmee basta.
Bonne heeft natuurlijk gelijk. Maar wat is er eigenlijk mis met megalomaan omdat de gemiddelde Nederlander er toevallig zo vreselijk allergisch voor is? Vandaar ook die onhaalbaarheid van al die niet eens zo heel megalomane of zelfs helemaal niet megalomane projecten tegenwoordig. Terwijl ze er in China of Dubai wel pap van lusten. Zelf heb ik al in de jaren 90 met vrienden nagedacht over een Flevoberg van een metertje of 500 hoog (toch die Nederlandse bescheidenheid...), en ik zou het enthousiasme over dit interessante nieuwe wereldwonder niet al in het allerprilste stadium willen doodslaan.
BeantwoordenVerwijderenRob van der Krogt