Een warme broeierige zondagavond. De metropool Rotterdam maakt zich gereed om in slaap te sukkelen. Uit de restaurants vertrekken verzadigd de laatste gasten. Het afscheid is moeilijk en er wordt nog een discussie aangegaan.
Vier opgedirkte vrouwen lopen synchroon richting Eendrachtsplein.
‘Echt waar, 73, zou je niet zeggen hé’, kakelt vrouw 1
‘Nee, ik dacht toch echt 70 of 71’, antwoord vrouw 2 hoofdschuddend
Merkwaardig, meestal en vooral op die leeftijd, wil je juist jonger geschat worden.
‘Ja, het is toch echt 73.’
‘Dat kan wel kloppen, ik ben 74 -75.’
‘O’, kijkt de tweede vrouw naar de vierde op.
‘Het is in elk geval boven de 70. Een mooi getal, niet dames’, sluit vrouw 3 sussend af.
Opmerkelijk hoe vaak lengte een onderwerp van gesprek is. Ik ben er zelf ook door gefascineerd en corrigeer iemand dan ook driftig als mij een aantal centimeters miskend worden. Mogelijkerwijs ook logisch. Van kinds af aan, bepaalt je lengte je kledingmaat. Mag je pas bij een bepaalde lengte in de achtbaan en leer je rekenen met centimeter, decimeter en meter. Groei je op met de grap Hoe Lang is een Chinees en vraagt elke oom, terwijl hij je haar door de war schudt, en hoe lang ben je nu al? In een latere fase, groeien lengte en afstand steeds meer naar elkaar toe. Een paar centimeters van de stoep parkeren, een scriptie bladspiegel van 2,5 cm aan beide zijde, hen kabels. En ik kan gerust nog vele alinea’s doorgaan.
Wat ik mij afvraag, als lengte zo centraal staat in ons bestaan, waarom zijn we dan in alledaags gebruik vaak tevreden met een benadering. Willen we er liever over blijven discussiëren en niet weggezet worden als een pietje precies door een meetlat te voorschijn te halen? Weten is meten, maar liever vergeten we het meten. Kan ieder er zijn eigen interpretatie op na houden. Misschien is het in de huidige vaart der volkeren tijd om de moderne technologie te integreren in populaire gadgets. Laat de telefoon maar een app hebben, die met laser direct de afstand meet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten