Ik ga nog wat beter op mijn zadel zitten en trap stevig door. Er wacht een knappe man op mij in Europa’s beste kroeg, waar de gezelligheid me tegemoet zal springen. Er wacht een glimlach, die al het ijs doet smelten. Er wachten warme stevige lippen waar ik mijn koude mond tegen kan drukken. Met het tempo van de pedalen gaat mijn hart sneller kloppen.
De tien minuten duren een eeuwigheid. Nog drie bochten, twee stoplichten en dan is daar eindelijk het laatste zebrapad. De fiets wordt haastig de steeg in gegooid. Met een grisbeweging wordt het sleuteltje uit het slot geplukt. De handen strijken door het haar met de illusie dat het zo beter komt te zitten. De deur zwaait open en de linkerstiletto stapt ferm over de drempel. De rechterstiletto aarzelt licht. Ga ik hier mee door? Is dit niet een stap te ver?
Mijn ogen nemen vluchtig de omgeving op. De spiegel aan de achterwand toont het middelste tafeltje waar karmijnkleurige druivennectar schittert. Erachter een hartelijk uitnodigende glimlach. Een knik en een lonk die de kunst van het verleiden tot in de perfectie beheersen. Mijn ogen zoeken contact. Het is goed. Sterker nog, het is geweldig. De rechterstiletto komt in beweging en zoals gewoonlijk stappen ze in harmonie doelgericht dit nieuwe avontuur in.
Vanaf nu schittert de aarzeling door afwezigheid. De ontmoeting verloopt alsof het door een regisseur in een romantische film in scène is gezet. De twee hoofdpersonages naderen en sluiten langzaam hun ogen. De lippen beroeren elkaar en tongen verstrengelen. Grote mannelijke handen brengen het lange donkere haar in verwarring. Langzaam openen kobaltblauwe ogen waar geleidelijk een attente blik zijn aandacht op vestigt. “Hoi schoonheid”, zegt hij. In één oogopslag is het duidelijk, we hebben elkaar gevonden.
En toen, en toen, en toen..?
BeantwoordenVerwijderen