Verkeersinfarct

-Ode aan de buschauffeur –

De bushalte staat tussen Rotterdam en Delft. Als de zon gezakt is en de vroege arbeiders al huiswaarts zijn gekeerd is het er verlaten en stil. Je twijfelt, zou de bus al geweest zijn? Maar vandaag is het duidelijk. De bus is nog niet geweest. Al een tijd niet en het zal nog een tijd duren. Het is gezellig druk. Bus 40 komt aangetoefd. Aan de overkant stappen passagiers in. Het raampje gaat naar beneden en de chauffeur steekt zijn hoofd naar buiten; ‘Als je nou naar Rotterdam wilt, moet je ff mee naar Delft en dan de trein.’ En zo pikt deze nobele buschauffeur gestrande forensen gedurende de hele route op. Helaas heeft het niet zo veel effect. De opstopping heeft ook de verkeersaders in Delft platgelegd. Op sluiproutes wordt gestroopt voor het leven. Door mijn oordopjes klinkt de BNR jingle ‘Je wilt naar huis’. Ja, ik wil inderdaad naar huis maar wordt geconfronteerd met de inflexibiliteit van de Nederlandse infrastructuur. De mobiliteit kent grenzen, massale stagnatie, verkeerschaos en file. In Rotterdam staat er een vrachtwagen in brand.

Een paar dagen geleden was ik in het testcentrum van RWS, waar de nieuwe matrixborden, die rondom Rotterdam in gebruik zijn, zijn uitgevonden. Een innovatie waar men trots op is. Maar wat moet je als weggebruiker als alles rood kleurt?

Ik heb weliswaar (nog) geen telefoon met internet om mij real life te laten informeren over het wat&hoe en de prognose, maar dat had toch niets uitgemaakt. Het enige vervoersmiddel dat uitkomst zou bieden is er niet op te vinden. De oude vertrouwde benenwagen zou mij even snel thuis hebben gebracht (de reis duurde immers 1,5 uur).