Het CIM-model

Tijd voor een stukje theorie. De vorige blog ging over het onderdeel vooruitzien, deze blog kijkt naar het onderdeel regeren uit het boek ‘vooruitzien is regeren’ van Berkhout & De Ridder. Meer specifiek; naar de synergie tussen wetenschap, techniek en maatschappij, het Cyclisch Innovatie Model (CIM) en leiderschap.

Volgens de schrijvers is innovatiesucces ‘het gevolg van de juiste interactie met gebruikers, toeleveranciers en wetenschappers.’Op deze gedachte is het CIM model gebaseerd.

Centraal hierin staat symbiose en het weghalen van barrières door interacties te faciliteren. Dit komt omdat men steeds meer is aangewezen op en afhankelijk van het netwerk waarin men zich beweegt. De definitie van CIM is als volgt; ‘Dit model gaat ervan uit dat de sleutel tot een succesvolle structuur voor good governance ligt in het onderkennen van cyclische interactie waarin multidisciplinaire (veelkleurige) kringlopen een centrale rol spelen’. CIM draait om de symbiose tussen maatschappij, wetenschap en techniek, waarbij er tussen de werelden feedback en feedforward plaats vindt. Het gaat om het samenbrengen van harde en zachte aspecten, waarbij er gezocht wordt naar een sterkte koppeling met maatschappelijke doelen. Hard en zacht wordt gespecificeerd als inzichten in de veranderende fysische, chemische en biologische eigenschappen van de wereld om ons heen versus inzichten in de veranderende sociale, economische en culturele eigenschappen.

CIM kan gezien worden als een valorisatiecirkel waarin voortdurend waarde gecreëerd moet worden door wisselwerking en ondernemerschap. Deze elementen zijn nodig om dynamiek aan te brengen. De innovatiegoeroe C.K. Prahalad legt de link naar de steeds sterker wordende ‘diensteninnovatie’, waar het gaat om de ‘experience environments’ (denk aan koffie bij Starbucks en goedkoop vliegen bij Easyjet). Volgens hem zal er een paradigma verschuiving optreden wat betreft de centrale thema’s van concurrentie; van ‘cost, quality, speed and modularity’ naar ‘granularity, extensibility, linkage and evolvability’.

Aangezien CIM een cyclisch model is, ambieert het een dynamische omgeving te creëren waarin ‘wetenschappelijk onderzoek is gekoppeld aan zelfscheppende bedrijvigheid, technologische vooruitgang aan maatschappelijke doelstellingen en private investeringen aan publieke belangen.’ Alsof de engelenpoorten opengaan en hemels trompetgeschal op aarde neerdaalt; een model waarin het ideaal verkondigd wordt. Op dit moment heb ik nog geen (bewuste) ervaring met actief gebruik van CIM, maar het klinkt mij meer als een ideologie in de oren. Of ben ik nu te sceptisch?

Daarnaast is er in een innovatieve onderneming leiderschap nodig dat vanuit de zekerheden van een eigen toekomstbeeld met de onzekerheden van het daarbij veranderende pad kan omgaan. Door onzekerheden ontstaan nieuwe kansen voor innovatie, waarbij innovatie en verassingen nauw met elkaar verbonden zijn. Voor dit leiderschap zijn er een aantal (rand) voorwaarden noodzakelijk, die gebaseerd zijn op visie, daadkracht en aanpak. Het gaat om een afstemming van interne ambities, innovatieprojecten en externe veranderingen/ ontwikkelingen.

Gesproken over ontwikkelingen, ook het verschijnsel ‘memes’ komt op het eind ter spraken, een verdubbelingseenheid. Aan de hand hiervan wordt succes gespecificeerd: in de netwerk maatschappij zal innovatiesucces worden afgemeten aan het aantal informatie verwerkende en dragende eenheden dat ermee besmet is. Op deze manier is de cyclus van het innovatiesucces ook weer rond.